Mart’mış…

sevmediğim gün,ay… saymıyorum sayamıyorum artık eksileni. çıkan kaçtı, kalan ne vardı kurcalamıyorum bile içimi. sadece son bir an aklımda. boyumun yetemediği pencereden, elimin gidemediği kollarına uzanan o bir an kaldı senden sonraya. ardından ayakkabılar… merdivenlere, kapılara sığmayan, kalabalıklar… gözlerini gözlerimden kaçıran insanlar. öyle bir ağır ki hava, omuzlarıma yüklediği hayat yükünü fısıldar gibi ağır ve gri. siyah-beyaz bir film sahnesi gibi… gitti… beni O’NSUZ bi sonsuzluğa bırakıp, gitti. keşke masalım olsaydın, uykuya dalarken elinden tuttuğum… keşke denizle-balıklar olsaydı oltamızı salladığımız, keşke sen olsaydın gözümü açtığımda yanımda…senli zamanları geçtiğinden beri sensizlik, parmaklarım yetmiyor yokluğunu toplamaya. yokluğunda toplanmaya da yetemiyorum ya olduğunca… bi gün değil, bi an değil, bi ömürlük bu yolculuk. söylemek çare değil, susmak çaresiz. kocaman bi dünyada, kocaman değildim belki; ama kocaman hayallerimde kocaman kolların sarmalıyor şimdi beni.düş oluyor, göz yaşı oluyor, nefes oluyorsun kalbimde… rahat uyu cennetinde…